چگونگي ورود هوا به داخل ساختمان
نفوذ هوا به داخل ساختممان همواره يکي از طريق مهم دفع حرارت (در زمستان) و جذب حرارت (در تابستان) مي باشد. نفوذ طبيعي هوا عموماً تحت تاثير يکي از عوامل زير صورت مي گيرد:
الف) سرعت باد: سرعت باد باعث ايجاد فشار در سمت مشرف به باد و همچنين خلا ملايمي در سمت داخل ساختمان شده سبب نفوذ هواي خارج از درز درها، پنجره و غيره به داخل مي گردد.
ب) خاصيت دودکشي: اختلاف دماي فضاهاي داخل و خارج ساختمان و نتيجتاً اختلاف چگالي هواي داخل و خارج باعث صعود هواي گرم از طريق راه پله ها و آسانسورها و ساير قسمت هايي که مي توانند حالت دودکش داشته باشند شده نفوذ هواي خارج را به داخل ساختمان موجب مي شود. در زمستان نفوذ هوا از پايين ساختمان و رانش هوا از بالاي ساختمان و در تابستان برعکس خواهد بود.
مقدار هواي نفوذي بستگي دارد به ميزان کيپ بودن درها و پنجره ها، ارتفاع ساختمان، کيفتيت روکار ساختمان، جهت و سرعت وزش باد و يا مقدار هوايي که براي تهويه يا تعويض درنظر گرفته مي شود. تهويه هوا به منظور تامين اکسيژن مصرف شده توسط ساکنين و يا خروج دود و گرد و غبار ناشي از بعضي وسايل در مکان هايي مثل کارخانجات، امري ضروري است. اين مهم ممکن است بطور طبيعي با باز کردن درها و پنجره ها و يا به صورت اجباري توسط بادبزن صورت گيرد. با ورود هواي خارج مقداري از حرارت داخل ساختمان به صورت گرماي نهان در اثر اختلاف رطوبت نسبي داخل و خارج، تلف مي گردد. در محاسبات حرارت مرکزي، درصورتي که رطوبت زني صورت نگيرد. تنها بار گرمايي محسوس حجم هواي نفوذي منظور مي گردد. محاسبه حجم هواي ورودي به داخل ساختمان به يکي از روش هاي زير صورت مي گيرد.
1. روش درزي: مقداري هوا از طريق منافذ موجود در ديوارها وارد ساختمان مي شود که در اغلب ساختمان ها با توجه به اندود بودن طرفين ديوارها و پوشيده شدن جدار داخلي آنها توسط رنگ يا کاغذ ديواري، اين مقدار هواي نفوذي ناچيز بوده مي توان از آن صرف نظر نمود.
2. روش حجمي: در اين روش مقدار هواي نفوذي بر پايه تعداد دفعاتي که در مدت يک ساعت، هواي اتاق با هواي تازه تعويض مي شود، برآورد مي گردد. بايد توجه نمود که تعداد دفعات تعويض برمبناي نفوذ و تهويه طبيعي هوا و بدون کمک وسايلي نظير وانتيلاتور است.
روش حجمي نسبت به روش درزي داراي دقت کمتري بوده ولي آسانتر است.
ضرايب اضافي در محاسبات تلفات حرارتي:
در محاسبات ذکر شده، شرايط براي همه جداره ها يا اتاق ها قطع نظر موقعيت آن ها نسبت به جهات جغرافيايي، يکسان فرض شده است. حال آنکه در واقع چنين نيست. مثلا جداره جنوبي اتاق به دليل اينکه بيشتر در معرض تابش آفتاب قرار دارد گرم تر از جداره هاي شمالي، شرقي و غربي مي باشد و تلفات حرارتي کمتري خواهد داشت. همچنين اتاق هاي طبقات بالاتر بدليل افزوني سرعت هوا در آن طبقات، داراي تلفات حرارتي بيشتري نسبت به اتاق هاي پايين مي باشند. براي ملحوظ داشتن اين شرايط، ضرايب اضافي در محاسبات وارد مي شوند. مضاف بر آن ها، همواره 5 تا 10 درصد ضريب اطمينان جهت جبران اشتباهات محاسباتي، براي هر اتاق درنظر گرفته مي شود. از طرفي، برخي از ساختمان ها مانند مدارس يا مساجد، فقط در ساعات مشخصي از شبانه روز و يا روزهاي خاصي از هفته گرم مي شوندف بديهي است که پس از خاموشي سيستم، مدتي طول خواهد کشيد تا ساختمان از حالت سرد به شرايط مطلوب برسد. براي سرعت بخشيدن به عمل گرمايش ساختمان، بايد تلفات حرارتي آن را به ميزان قابل ملاحظه اي بيشتر در نظر گرفت تا به همان نسبت ظرفيت دستگاه هاي مولد گرما افزون گردد. براي اين منظور برحسب اينکه چه مدت قبل از استفاده از محل مورد نظر بخواهيم سيستم را روشن کنيم (مدت پيش راه اندازي).
درباره این سایت